Birinci Cihan Harbi maalesef mağlubiyetimizle sonuçlanmış! Paylaşmada Güneydoğu Bölgesi Fransızlara ve İngilizler’e düşmüş. Bu işlerden fazla haberleri olmayan Urfalılar Gümrük Han’da kürsilerine oturmuşlar, taş oynuyorlar, mırra içiyorlar! Öteden bir haberci koşarak geliyor: “Ula Urfalılar, Fransızlar Haleb’e girdi!”. “Girdiyse girdi, ne olmuş ki, devlet var, hükümet var!”. Oyuna devam! Ertesi gün bir haber daha: “Ula Urfalılar, Fransızlar Adana’ya girdi!”. “Girdiyse girdi, ne yapalım yani, polis var, jandarma var!”. Oyuna devam! Öbür gün yeni bir haber: “Ula Urfalılar, Fransızlar Anteb’e girdi!”. “Girdiyse girdi, ne olacak ki, vali var, kaymakam var!”. Oyuna devam! Yeni bir haber: “Ula Urfalılar, Fransızlar Nizib’e girdi!” “Girdiyse girdi, bize ne, muhtarı var, bekçisi var!”. Oyuna devam! Sonraki gün bir haberci daha: “Ula Urfalılar, Fransızlar Bireciğ’e girdi!”. “Girdiyse girdi, biz ne yapalım, Birecikliler düşünsün!”. Oyuna devam! Son haberci: “Ula Urfalılar, Fransızlar Halepli Bahçe’ye girdi, isot tarlalarını çiğniyor!”. “Ula kalkın, namus elden gidiyor, koman, vurun gavura!”. Böylelikle, Fransızlar bir isot başkaldırısı sonucu Urfa’dan çıkarılıyor!
Demek ki neymiş: Her yerin, her kişinin, her zamanın bir kırmızı çizgisi, bıçağın kemiğe dayandığı bir nokta var, dikkate alınmalı!
Prof. Dr. Mustafa Şenol 