Uçhisarda “Kara Osman” namı ile maruf, okur-yazar erbabından, nüktedan, muzip ve muhtarlık yapan bir zat vardı. O zamanlar her mahalleden bir koyun sürüsü çıkardı. Çobanlar koyun başına senede bir miktar para alır ve her gün koyun sahibi bir komşuda akşam yemeği yer ve öğle azığı alırlardı. Bir gün çobanlara yemek verme sırası Kara Osman’a geldi. Her yerde olduğu gibi burada da çobanlara zengin bir sofra kurulup, sofraya öyle oturulurdu. Tabii ki sofraya çobanlarla birlikte Kara Osman da oturmuştu. Önceden, odanın görünen bir yerine, içleri tandır yemeği dolu görünümünde, aslında içi boş kapalı çömlekler sıralanmıştı. Önce gelen iki kap yemek yenir. Çobanlar arkası diğer çömleklerle devam edecek diye az az yerler. İki kap yemek bitince ev sahibi Kara Osman Ağa, sofradan kalkar ve “Yarabbi şükür” der. Çobanlar hayretle ve yalvararak; “aman Osman Ağa, nasıl olur? Biz arkası var diye gelenlerden doğru dürüst yemedik bile, gözünü seveyim, karnımız aç” derler. Osman Ağa, kalkar ve köşede dizili çömlekleri açar, boş olduklarını gösterir, yarı ciddi yarı şaka gülüşürler. Nihayet içerden başka yemekler gelir. Çobanlar güzelce karınlarını doyururlar. Bu olay, köyde Kara Osman’ın muzipliğine bir örnek olarak anlatılır ve gülünür.
Allah rahmet eylesin!
Prof. Dr. Mustafa Şenol 